Sade...

Bir kahve söyledim; sade,

İstanbul var karşımda, muhabbetine doyamadığım.

Düşler var her an içimde; yanıp tutuşan,         

Suskun kalan hayallerim var,

Herşeye rağmen bitmemiş hayallerle dolan düşlerim var.

Tükenmek bilmeyen yolculuklara çıkıyorum,

Bazen benlikler konuşuyor etrafımda,

İstanbul sen kal öyle; benlik nedir bilmeden.

Sultanahmet konuşsun,

Süleymaniye cevap versin,

Eyüp dinlesin,

İsmail izleyip, izleyip sussun.

Hayaller bir kenarda dursun,

Konuşulanlar bir kenarda beklesin,

Senin şehrinde kin yaraşır mı bize?

Çocuklar özlerken annesini, babasını ve kardeşini,

Hatta çocuklar özlerken yaşamayı,

O kadar çok yapılacak iş varken,

Söyle İstanbul söyle!

Şehrinde kin yaraşır mı bize?

Ne diyeceğiz okunan ezanlara?

Yaşamayı özleyen çocuklara yardım elini böyle mi uzatacağız?

Bir kahve söyledim; sade,

İstanbul var karşımda muhabbetine doyamadığım.

Söylendim yine birşey bilirmişçesine,

Suskunluğuma derman olur mu diye söylendim.

Af eyle ya Rab af,

Hak etmeden, döktüm derdimi İstanbul'a.

İsmail Bal

2016