Tevekkül

Esinlendi gönlüm yine,
Nereden nereye diye iç geçirdi.
Yol doğru da varış umduğun yere mi?
"Nasip" dedi gönül yine.

Atılacak güzel adımlar eşliğinde,
Yürümek gerek dedi; yavaş yavaş.
Tevekkülsüz gidilen yol doğru olmaz dedi.
O yoldan çıkarsın yanlışı doğru görürsün,
Sonra iş işten geçer dedi.
Sırtını yasla dedi Allah'a,
Bak ereceksin muradına,
Sonra yanlıştan bile bir ders alacaksın dedi.

Bense sustum cevap veremedim,
Yalnız değildim farkındaydım,
Mutsuz olduğum anda bile yetiştin bana ey gönül dedim.
Ben sensiz yapamam ama sen bensiz yaparsın dedim.
Hissettim ki gönlün sesi tevekkül etmekte,
Doğru yolda gitmekten ziyade,
Gittiğin yolda doğru şeyler yapmakta.
Seçtiğin dava yolunda herşeye göğüs gererek yürümekte.

Mutluluk, doğru yol dediğin şey;
Nefsine dur deyip,
Tevekkül edebilmekte.

İsmail Bal

2013